A gente não é como eles

Хоч я й не схи­ль­ний пе­ре­біль­шу­ва­ти йо­го зна­чен­ня, та все-та­ки мен­та­лі­тет іс­нує. У да­ле­кій пів­ніч­ній кра­ї­ні зу­с­тріч з не­зна­йом­кою від­бу­ва­є­ть­ся так:

Не­да­лё­ка ад до­ма па­ба­чыў даў­нюю сяброў­ку. Ста­іць све­ці­ц­ца, ру­ка­мі мне ма­ша. Ці­ка­ва, ду­маю, што ж ты тут ро­біш? З ус­ме­шкай да ву­шэй па­ска­раю крок, як за не­ка­ль­кі ме­траў ра­зу­мею, што гэ­та не яна. Пры­кла­дна ў гэ­ты ж мо­мант і псеў­да­сяброў­ка зра­зу­ме­ла, што я - зу­сім не ён. Аб­ды­ма­ц­ца ўжо не ста­лі.

По­ду­ма­ло­ся, що як­би во­ни бу­ли бра­зи­лі­й­ця­ми, то не тіль­ки обі­й­ня­ли­ся б, але й по­ці­лу­ва­ли­ся. У щіч­ку. Бра­зи­лі­й­ці — лю­ди скром­ні.

Далі...